Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.
təpə — is. 1. Hündür yer, hündürlük; kiçicik dağ. Səpir qarı ağaclara, kollara; Dərələrə, təpələrə, yollara. A. S.. Camaatın yarısı çıxmışdı kəndin kənarına və təpələrə dırmaşıb boyluyurdular ki, görsünlər gəlirmi naçalnik. C. M.. 2. Bir şeyin ən yuxarı … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
göz — is. 1. İnsan və heyvanda görmə orqanı. Qara gözlər. Ala gözlər. İri göz. – Xumar xumar baxmaq göz qaydasıdır; Lalə tək qızarmaq üz qaydasıdır. M. P. V.. Arvad . . yaşarmış gözlərini silib ərinin qabağında döyükə döyükə qaldı. S. Rəh.. Göz ağı… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
bütün — 1. əvəz. Hamı, hamısı, ümum, cəmi. Bütün xalq. Bütün aləm. Bütün gecəni işlədim. Bütün qüvvələri topladıq. – Bütün salondakılar dönüb mənə baxdı. M. C.. <Salmanova Cumanın> bütün əməllərini gözünün içinə deyəcəkdi. Ə. Ə.. 2. sif. dan.… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
sərapa — f. başdan ayağa; tamamilə … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
sərpa — f. başdan ayağa, tamamilə … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
sərtapa — f. başdan ayağa, əvvəldən axıra … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
aşiqanə — sif. <ər. aşiq və fars. . . . anə> Eşqə, məhəbbətə, sevgiyə aid olan; eşq, məhəbbət, sevgi ifadə edən. Aşiqanə məktub. Aşiqanə roman. Aşiqanə lirika. Aşiqanə nəzər salmaq. – Mən aşiqəm, həmişə sözüm aşiqanədir. F.. Yetişdim kamə, yazdım… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
baş-ayaq — 1. z. 1. Tamamilə, başdanayağa, büsbütün, başdan ayağa qədər. Kafirə bax! Gör nə bədimandı bu! Dur qaçaq, oğlum, baş ayaq qandı bu. M. Ə. S.. 2. Tərs(əsinə), əksinə, başı ayağına və ayağı başına tərəf. Baş ayaq yatmaq. Başayaq etmək. Baş ayaq… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
bədənnüma — sif. <ər. bədən və fars. nüma> Adətən bədənnüma ayna (güzgü) şəklində işlənir – başdan ayağa bütün bədəni göstərən böyük güzgü. <Ağa Mərdan:> A kişi, mən sənin gözündə necə görükürəm? Qoy bir aynaya baxım. (Bədənnüma aynaya baxır). M … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
cavahir — is. <ər.> Qiymətli daş (almaz, yaqut və s.). <Səkinə xanım:> Ağa Həsən istəyir məni başdan ayağa cavahirə də tuta, mən ona gedən deyiləm. M. F. A.. // Cavahirdən qayrılmış, düzəldilmiş. Cavahir qolbaq … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
